Felieton(ik)

Nie można nie lubić Świat, czyli jak stałam się prawie asertywna

Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia? Dlaczego wpatrujemy się w gwiazdę na niebie? Dlaczego śpiewamy kolędy? Dlatego, żeby się uczyć miłości do Pana Jezusa. Dlatego, żeby podawać sobie ręce. Dlatego, żeby się uśmiechać do siebie. Dlatego, żeby sobie przebaczać.

Po takim wstępie-cytatcie z wiersza Jan Twardowskiego nic tylko mogę popaść w ochy i achy o atmosferze świątecznej, karpiu, uszkach, choinie, pasterce i ubolewaniach, że śniegu brak.
Ale nie o to mi chodzi. Tym razem spiesznie spisuje, jak bezboleśnie, czytaj mało pracowicie, przeżyć czas Świąt. I wtedy mieć czas dla Boga, ludzi i refleksji.
Oto mój subiektywny dekalog zdań świątecznych.

Primo - zrobić piernik dwa tygodnie wcześniej, wg przepisu Marii, sprawdzony i rozpropagowany, więc nie wpędzający we frustracje, że ciasto wyjdzie z zakalcem.
Secundo - delegować uprawnienia, czyli szwagier załatwi karpia, sąsiad zakupy ciężkie, przyjaciel świerczek nieduży, prezenty mąż zamówi przez internet.
Tertio - dom wyczyścić już na początku adwentu, najlepiej z okazji wizyty przyjaciółek. Co też uczyniłam.
Quarto - na wigilie udać się do domu rodzinnego.
Quinto - dzień święty święcić, czyli na roraty, pasterkę i msze świąteczne pójść, a przy tym czasu na autoterapię co niemiara mieć.
Sexto - spotkać się z przyjaciółmi, bo kiedy jak nie w święta.
Septimo - nie bywać w sklepach, o ile to możliwe. Każdy wie dlaczego.
Octavus - biały obrus i anioły przygotować.
Nonus - kolędować ile sił w płucach, bo to i zdrowe, i tradycyjne.
Decimus - nabrać zdrowego dystansu do gonitwy życia. Wyłączyć multimedia, pogadać z psem, przewietrzyć głowę od zadań wielkich i małych, pochodzić długo w pidżamie. Albo jogging pouprawiać.


I tak wypoczęta, zrelaksowana, uduchowiona, wyżyta towarzysko udam się na coroczne wyprzedaże. I to będzie prawdziwe święto!

eco